Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Η συλλογική μας εκπροσώπηση σήμερα

Του Νίκου Νίτσα

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου ο ιατρικός κόσμος θα πρέπει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του μετά την τελευταία ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκε από την κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θα πρέπει να βρει την κοινωνία, όχι απέναντί του, αλλά μαζί του, αποδεικνύοντας ότι οι γιατροί τους οποίους εκπροσωπεί δεν είναι ούτε φοροφυγάδες, ούτε συνταγογράφοι, ούτε φακελάκιδες. Ο Έλληνας πολίτης είναι αλήθεια ότι υποφέρει αναζητώντας την υγεία του μέσα το δημόσιο σύστημα υγείας σήμερα, φταίει όμως ο Έλληνας γιατρός γι' αυτό; Φταίει άραγε ο Έλληνας γιατρός για τις ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού και υλικών στα νοσοκομεία; Φταίει άραγε ο Έλληνας γιατρός για το εξευτελιστικό δεκάλεπτο εξέτασης στο οποίο τον υποχρεώνει το Ι.Κ.Α., Ή φταίει ο Έλληνας γιατρός για τις υπερτιμολογήσεις υλικών, φαρμάκων και άλλων ειδών που προμηθεύονται τα νοσοκομεία μας;
Η συλλογική μας εκπροσώπηση θα πρέπει από δω και πέρα να ξεφύγει από την καθημερινή διαχείριση των προβλημάτων και να βγει δυναμικά προς τα έξω, προσπαθώντας, να ενημερώσει την κοινή γνώμη και όλους αυτούς που με μεγάλη ευκολία προσπαθούν να συνθλίψουν τις προσπάθειες του Έλληνα γιατρού. Θα πρέπει λοιπόν να δώσει την ευκαιρία σε όλους αυτούς που με ευκολία κατηγορούν, να μπουν μέσα στην καθημερινότητα, στις αγωνίες, την κούραση μετά από ολονύκτιες εφημερίες του Έλληνα γιατρού. Θα πρέπει να αναδείξει ότι η διαχείριση του αγαθού που λέγεται υγεία δεν είναι ίδια με τη διεκπεραίωση ενός εγγράφου στο ελληνικό δημόσιο, ούτε είναι ίδια με μια τραπεζική συναλλαγή, όπως δεν είναι ίδια με το οκτάωρο ενός εργάτη στο εργοτάξιο. Η μάχη αυτή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο δεν είναι ντροπή να πούμε ότι ξεχωρίζει και είναι πάνω απ' όλες τις άλλες μάχες της καθημερινότητας και αυτό είναι που κάνει τον ιατρικό κλάδο μια ομάδα επιστημόνων υψηλής ευθύνης, παρόμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει. Όλοι αυτοί που μας κατηγορούν συλλήβδην, όλοι αυτοί οι οδοστρωτήρες που βρίσκονται πίσω από τα μικρόφωνα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα ποσοστά τηλεθέασης των εκπομπών τους, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με την αρρώστια θα προστρέξουν με αγωνία σε αυτή τη «συντεχνία».
Θα πρέπει λοιπόν η συλλογική μας δράση να αποτελέσει το συνδετικό ιστό ανάμεσα στην κοινωνία και την καθημερινότητα του Έλληνα γιατρού. Θα πρέπει όμως και οι ιατρικοί μας Σύλλογοι να έχουν τη νομιμοποίηση (μέσα από την συμμετοχή όλων μας) αλλά και την θέληση, ώστε να τιμωρούν με παραδειγματικό τρόπο όλους όσοι με την εν γένει συμπεριφορά τους στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος, δίνουν τροφή στους οδοστρωτήρες των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η ιατρική μπλούζα δεν έχει μπλε, πράσινο ή κόκκινο χρώμα και η αξιοπρέπεια αυτών που την φορούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται θα πρέπει να είναι απαίτηση όχι μόνο των ίδιων αλλά της ίδιας της κοινωνίας.
Όλο αυτό το διάστημα όπου με αφορμή το νέο νομοσχέδιο για την υγεία και τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου απέναντι σ' αυτό οι γιατροί βρεθήκαμε να είμαστε πρώτη είδηση στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, αποδείχθηκε περίτρανα ότι η σημερινοί ηγήτορες του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου επιδεικτικά απουσίαζαν από αυτήν τη  μάχη. Έπρεπε προφανώς να λογοδοτήσουν έναντι των πολιτικών προϊσταμένων τους, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο να πρωτοστατεί κόντρα στο νέο νομοσχέδιο για την υγεία, το οποίο δυστυχώς έγινε νόμος του κράτους. Είναι σίγουρο όμως ότι το νομοσχέδιο αυτό θα ακυρωθεί από τους ίδιους γιατρούς οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν δέχονται οι αμοιβές τους στο δημόσιο τομέα να είναι λιγότερες από τις αμοιβές ενός δημοσίου υπαλλήλου-οδηγού στις συγκοινωνίες, και πολύ λιγότερες από τις αμοιβές των δικαστικών και φυσικά των εκπροσώπων μας στην Εθνική αντιπροσωπεία. Θα ακυρωθεί επίσης από τους ιδιώτες γιατρούς οι οποίοι δεν θα δεχθούν σε καμιά περίπτωση αμοιβές των 600-700 € που με μαθηματική ακρίβεια τους οδηγούν στην υπάλληλοποίηση κάτω από την στέγη αυτών, στους οποίους το νομοσχέδιο θέλει να παραδώσει τη δημόσια και ιδιωτική υγεία στην Ελλάδα.
Η ιατρική συλλογική εκπροσώπηση πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε η ίδια η κοινωνία να απαιτήσει από την πολιτεία την αξιοπρέπεια και το σεβασμό στο γιατρό σήμερα στη χώρα μας, οι αμοιβές του οποίου θα πρέπει να διασφαλίζουν τη διαβίωση του και όχι την επιβίωση του.
Στις εκλογές για τους Ιατρικούς Συλλόγους που μέχρι το καλοκαίρι θα πραγματοποιηθούν η αποχή, η αδιαφορία, ο κομματισμός θα πρέπει να μείνουν μακριά γιατί η ιατρική μπλούζα δεν έχει χρώμα. Έτσι λοιπόν εμείς οι ίδιοι έχουμε στα χέρια μας την ευκαιρία για τη δημιουργία μιας ιατρικής εκπροσώπησης με όλες αυτές τις προδιαγραφές που προανέφερα, η οποία από την επόμενη μέρα των εκλογών κύριο στόχο πρέπει να έχει την ανόρθωση του κύρους του ιατρικού λειτουργήματος.